Asertywność - sztuka mówienia "nie".

No tak, jak zwykle mówienie "nie" nie przynosi korzystynych efektów. Przynajmniej dla mnie. Zaczęło się niewinnie: Jedna Pani Drugiej Pani... blablabla. Rozmowa w miejscu publicznym na temat kwiatów w ogrodzie. "Ach! jakie piękne róże mam!" "Och! a ja mam piękne tulipany!" Potem podawały nazwy kwiatów - nie pamiętam żadnego :( I nagle:

- A pani, droga pani, jakie kwiaty ma w ogrodzie?

Rozglądam się, szukam adresata pytania. Oprócz mnie nie ma nikogo. Czyli wniosek: powinnam udzielić odpowiedzi na pytanie. Grzecznej odpowiedzi. Wdech, wydech. Jeszcze jeden wdech. Głęboki.

- Będę miała lawendę.

Widzę panikę we wzroku obu Pań. Jedna Pani patrzy i nie dowierza.

- A oprócz lawendy? - pyta, podnosząc tym samym i tak już gęstą atmosferę w pomieszczeniu.

- A to może stokrotki w trawie - strzelam. Stokrotki też kwiatki.

Mam taką nadzieję, że kwiatowa inwigilacja Obu Pań się zakończyła.

- Jak to tak? A forsycja? A malwy? Nie ma pani?

- Mam sosny. I jałowce.

- A w warzywniaku co Pani sadzi, droga pani? - drąży temat Druga Pani.

- Nooo.... - chwila zastanowienia - miętę, bazylię, rozmaryn...

Oczy Pań Jednej i Drugiej spodkowacieją.

Nadchodzi ten moment, w którym należy szanując Obie Panie, powiedzieć nie.

- Szanuję ogródki Pań i Panie same, ale ja nie mam ogródka. Mam las - full kultury, taktu i tylko lekkie drżenie warg zdradza, że jestem kilka sekund przed wybuchem.

- JAK TO TAK? - Obie Panie przeszły szkolenie treningu interpersonalnego i wiedzą, że powinno się podtrzymywac rozmowę.

Wdech, wydech. Decyzja o zakończeniu rozmowy:

- NIE będę miała ogródka! NIE będę miała róż! NIE posadzę tulipanów! NIE uprawiam warzyw! - i ciśnie mi się na usta cytat z ostatniego Jamesa Bonda: " W dupie to mam", ale na szczęście milknę, bo przerażone moim wybuchem Panie wychodzą z pomieszczenia.

A ja mam czas na przemyślenia... i dochodzę do wniosku, że nie można być asertywnym bez odrobiny chamstwa...